Na wschodnim krańcu wzgórza miejskiego, w pobliżu dawnego „traktu ruskiego” Przeworsk-Jarosław, przy końcu ulicy Bernardyńskiej, wśród drzew czerwienieją ceglane mury zabytkowego klasztoru Bernardynów. Świątynia zawdzięcza swoje istnienie ówczesnemu właścicielowi miasta Rafałowi Tarnowskiemu, Marszałkowi Wielkiemu Koronnemu, który w roku 1461 ufundował kościół. Nie minęło cztery lata i kontynuacją budowy zajęli się sprowadzeni przez niego bracia zakonu św. Franciszka (Braci Mniejszych Obserwantów), powszechnie nazywanych Bernardynami. Budowla, będąca przykładem wspaniałej starogotyckiej architektury sakralnej, z biegiem lat była rozbudowywana i przerabiana, aż z czasem przybrała obecny wygląd i kształt. Oryginalnymi i zarazem bardzo cennymi reliktami architektury militarnej z dawnych czasów są jej mury obronne, baszta (obecnie dzwonnica) oraz dwa skrzydła klasztoru: wschodnie i południowe.
Rozpoczęcie prac nad wałami i fosami, a później murami datowane jest na koniec wieku XV. Klasztor pełnił więc rolę warowni, stanowił bardzo ważny elementem systemu obronnego miasta i dawał schronienie ludności podczas wrogich najazdów. Tak było m.in. podczas tatarskich napadów w 1489 i 1624 r. Kościół klasztorny pod wezwaniem św. Barbary jest niedużą, jednonawową świątynią, trójbocznie rozdzieloną zamkniętym prezbiterium. Fasadę kościoła zdobi gotycki zębaty szczyt z żelaznym krzyżem. Wewnątrz świątyni zachowały się liczne rzeźbione barokowe stalle, ołtarze oraz obrazy z XVII w. W czasie prac badawczych odkryto starą polichromię z XV wieku w krużganku przed zakrystią, fragment polichromii renesansowej na łuku oddzielającym prezbiterium od korpusu oraz barokowe freski ścienne. W przejściu do zakrystii znajduje się kamienny gotycki portal oraz żelazne, kute drzwi. Warto wspomnieć jeszcze o ośmiobocznej przykościelnej wieży obserwacyjno-obronnej, obecnie spełniającej rolę dzwonnicy, zwieńczonej charakterystyczną attyką renesansową. Liczne przebudowania i zmiany nie zmieniły jednak pierwotnego wyglądu późnogotyckiej architektury Klasztoru. Jak podają źródła pisane, miejsce to odwiedzili Stefan Batory (1577 r.) oraz Jan Sobieski (1687 r.).