W roku 1621 Przeworsk razem z okolicznymi wioskami stał się prywatną własnością rodu Lubomirskich. Powodem tej zmiany było małżeństwo Zofii Ostrogskiej z Sebastianem Stanisławem Lubomirskim, który piastował urząd wojewody krakowskiego i ruskiego. Jego śmierć zapieczętowała przypisanie miasta jednemu z jego synów, Jerzemu Sebastianowi Lubomirskiemu.
Na miejscu istniejącego już dworu, w I połowie XIX w. z inicjatywy Ks. Henryka Lubomirskiego powstał pałac. Rezydencja utrzymana jest w stylu angielskiego klasycyzmu, a jej budowniczymi byli kolejno: Chrystian Piotr Aigner i Antoni Bauman. Późniejsza modernizacja pałacu prowadzona była pod okiem krakowskiego architekta Feliksa Księżarskiego. Nadbudowano wówczas drugie piętro i sporządzono plany budowy oficyny gościnnej, których jednak nie zrealizowano. Około roku 1827 w pałacu zainstalowano ogrzewanie wykonane według systemu Meisnera. Zachodnią część elewacji pałacu zdobi galeria, a od wschodu wznosi się wsparty na kolumnach taras. W pomieszczeniach na piętrze zachowały się piękne kominki i baumanowskie sztukaterie. Obecnie, dzięki staraniom Józefa Benbenka, w pałacu urządzone zostało muzeum prezentujące historię miasta i regionu. Niedaleko pałacu, na terenie parku znajdują się również zabudowania mieszczące dział Historii Pożarnictwa.
Do rozpoczęcia wojny w pałacu znajdowało się wiele drogocennych dzieł sztuki, m.in. kolekcja nowożytnego malarstwa europejskiego, meble - Ludwik XIV i XV. Czasy wojny przyniosły rezydencji ogromne straty materialne i grabieże wielu bezcennych kolekcji obrazów. Do Niemiec zostało wywiezionych 19 obrazów malarzy holenderskich i włoskich z XVI i XVII wieku. Rosjanie natomiast skradli inne wartościowe przedmioty razem z ponad 5-tysięczną kolekcją numizmatyczną. Obecnie muzealne zbiory zostały podzielone na trzy działy. Pierwszym z nich jest Dział Historii Miasta i Regionu, który obejmuje cenne eksponaty oraz dokumenty wydane przez królów i właścicieli miasta, tłoki pieczętne, księgi ławnicze, stare fotografie, zbiory etnograficzne z kolekcją damskich i męskich strojów noszonych od XVIII wieku. Drugi Dział to Wnętrza Pałacowe. Zwiedzając je, podziwiamy osiem pokoi, w tym gabinet księcia, księżnej, sypialnię, garderobę, salę balową, w której organizowane są koncerty, jadalnię, salon oraz kuchnię. Niestety smutne losy pałacu, szczególnie w czasach wojny sprawiły, że obecne wyposażenie jest ubogie, a wnętrza stanowią niewielką pozostałość po rodzinie Lubomirskich.
Z inicjatywy wielkiego pasjonata Leona Trybalskiego powstał trzeci i ostatni dział muzeum - Historii Pożarnictwa, który mieści się w dawnych budynkach stajni cugowych. Znajdują się tam zbiory ukazujące historię straży pożarnej od połowy XIX w. Przy pomocy oddanego przewodnika jak i opiekuna działu - pana Jana Zająca można obejrzeć wspaniałą kolekcję hełmów strażackich (73 hełmy z XIX i XX w.), różnego rodzaju urządzenia gaśnicze oraz alarmujące: gongi, trąbki, bekadła, tyfony i wiele innych. Ekspozycja obejmuje również ponad trzydzieści wozów strażackich, z których spora część pamięta czasy zaborów.
Teren wokół rezydencji pałacowej zajmuje park założony w XVIII-XIX w. o obszarze ok. 12 ha. Składa się on z parku dolnego (południowego) i górnego (północnego), które przedziela obmurowana skarpa. Cześć południowa parku, niewątpliwie starsza, urządzona została początkowo w stylu włoskim - z tego założenia do dziś dnia możemy podziwiać aleję grabową. Romantycznym miejscem do spacerów jest park górny zachowany w typie naturalnym, posiadający piękną aleję lipową. W parku znajduje się wiele ciekawych okazów drzew: lip, topól, dębów, kasztanowców, orzechów kaukaskich, jesionów, brzóz. Najstarszym okazem jest rosnąca przed pałacem, licząca sobie ponad 300 lat lipa, którą miał posadzić sam Jan III Sobieski.
Do budynków wchodzących w skład rezydencji Lubomirskich, oprócz pałacu, wymienić należy stojącą u wejścia do parku klasycystyczną kordegardę z początku XX w. Poza tym w pobliżu pałacu położona jest oficyna z okresu XVII i XIX w. oraz w głębi parku wzniesiona w XIX w. oranżeria. Kolejnym budynkiem jest dom ogrodnika z połowy XIX w., który podczas powstania styczniowego był szpitalem dla rannych powstańców. Poza parkiem znajdują się zabudowania dawnego folwarku (Podzamcze) oraz ordynacji. Ciekawą konstrukcją jest również dawna oberża, usytuowana na przeciw wejścia do parku, obecnie służąca jako budynek mieszkalny. Początkowo był to budynek parterowy, a z czasem został przerobiony i nadbudowany. Jak głosi tradycja, w oberży miał nocować Stefan Czarniecki oraz Honoré de Balzac.